We zijn de winter weer goed doorgekomen. Geen kou en geen koutje gevat, waarschijnlijk mede dankzij Rosie’s vasthoudendheid om er elke dag wat sinaasappels en grapefruits in te stoppen. Alhoewel ik fruit erg lekker vind, eet ik het bijna nooit. Te veel gedoe, maar als het me schoongemaakt wordt aangeboden, dan eet ik het graag. Rosie was sowieso erg gezond bezig door al maanden niet te drinken en niet te snacken. Ze is behoorlijk afgevallen en ziet er nog beter uit. Roberta kwam uit Rome met een enorme cica palm. Hij was te groot voor haar balcon in Rome en wij hadden een lege ontsierende plek aan de piazza. Ze had een Doblo van een vriendin geleend, dus we konden ook een nieuwe slaapbank voor de Lamia bij Ikea halen. Alle metalen deuren en hekwerkjes zijn geverfd en met grote dank aan Pietje en Marlies zijn alle huizen mooi gewit, is alle snoei-afval verbrand en zijn alle piazzarandjes schoon van onkruid. Rosie heeft gemaaid, alle kapotte stoelen van de piazza zijn vervangen en afgezien van de vallende olijfbloesem is de piazza er weer klaar voor. Nu alleen nog de camping klaarmaken en de als winterstalling dienende douches en WC’s schoonmaken. Op 30 mei komen onze eerste kampeerders.

De meivakantiegasten hadden super mooi weer. Af en toe was het zelfs boven de 30*, dat is volgens mij niet eerder voorgekomen zo vroeg in het jaar. We zouden er helemaal klaar voor geweest zijn, ware het niet dat we 2 poezen in het ziekenhuis in Bari hadden liggen en daarvoor steeds heen en weer moesten rijden. Manga had een soort klaplong, maar is nu weer thuis en volledig de oude. Met onze Foxy gaat het wat minder goed, alhoewel ze nu thuis is. Ze zakte ineens door haar achterpoten en dat bleek een tumor aan haar ruggenwervel te zijn. Ze is geopereerd en de kans dat het weer goed zou komen was groot. We hebben heel erg lopen dubben, maar de neuroloog schatte de kans op een kwalitatief goed leven na de operatie hoog in. Voor ons de reden om haar nog niet in te laten slapen. Op de kroningsdag werd ze 15 jaar en ze was eigenlijk nog nooit ziek geweest. Inmiddels hebben we de uitslag van de tumor en het is de kwaadaardigste die je kunt hebben. Ze zal niet genezen en we hopen dat ze met een hoop TLC (tender loving care) haar nare dagen in het ziekenhuis vergeet. Ze zag er uit als een geplukt kippetje en we dachten dat ze snel zou sterven, want ze lag alleen maar te slapen en verroerde zich alleen als ze een plasje had gedaan. Maar ze is weer aan het eten en gaat zelfs af en toe op haar achterpootjes staan!

De rest van de poezen is nu veilig. De muur en hekwerk is af, dus de buurhonden kunnen er niet meer bij. Regelmatig zijn ze nu ’s nachts buiten en het geeft een rustig gevoel en minder stress bij het naar bed gaan. Omdat we nu niet meer precies weten welke poezen binnen zijn, is het ’s morgens altijd een verrassing om er eentje in het holletje van m’n armen te vinden. Meestal is dat Nanna. Een van de murenbouwers was echt een schatje. Buiten dat ze erg stipt waren en ons altijd belden als ze niet kwamen omdat het regende, waren ze ook nog eens zeer attent. Met internationale vrouwendag kregen we een immense bos Mimosa en met Pasen had ‘ie 2 dozen chocolaatjes meegenomen, eentje voor mij en eentje voor m’n sorella (zus). Bless the ignorant! Op ons dak hebben we weer een familie van 5. Tijgertje (een van de twee ongesteriliseerde wildere poezen) heeft 4 kleintjes en het is een feest om die ’s ochtends een bordje eten te brengen. Samen met m’n moeder zitten we elke morgen met een kopje koffie te genieten van die kleine dingetjes. Ook Zupfgeige heeft een fotokopie van haarzelf gebaard en die is behoorlijk ondernemend. Tijgertje wordt steeds brutaler en komt regelmatig binnen om de bakjes leeg te eten, we denken dat we haar deze winter ook wel naar de dierenarts kunnen brengen.

Tussen ons en Helga en Hartmut verrijst een huis. Ineens hadden ze een bouwvergunning en ging men aan het werk. Het valt mee met de herrie die daarmee gepaard gaat en we hopen maar dat het nog even duurt voordat het bewoonbaar is. Hun hek schiet ook op, maar is nog niet helemaal af. We kunnen niet meer even doorsteken naar onze buren en dat is toch wel heel erg jammer. De poezen kruipen er gewoon onderdoor, maar doordat daar allerlei scherpe randjes zijn zit Leroy behoorlijk onder de wonden. Hij is misschien ook eigenlijk een beetje te dik -:)