Nu wordt het toch wel erg bar en boos. Bijna een maand geleden schreef ik mijn laatste blog en zolang heeft het nog nooit geduurd. Met al het (on)bekende bezoek van de laatste tijd zijn de weken voorbij gevlogen zonder dat ik er erg in had. Vorige week stond  er bijvoorbeeld ineens een stel voor het hek (oeps, vergeten open te doen) en aan het einde van de middag kwam een heel gezin met z’n vijven aanrijden. Allemaal met eigen tenten en allemaal hadden ze onze site gevonden en die had de aandacht getrokken. Vaker dan vorig jaar zien we Nederlandse nummerborden rijden (Rosie wordt daar zó opgewonden van dat ik haar laatst betrapte op een zwaaitje naar zo’n auto) en dat biedt perspectief voor de toekomst.  Tot nu toe zijn al onze gasten aangenaam verrast en niet alleen over onze geweldige campingdouches en het fijne huis. Ze genieten van de rust, de mooie ruimte en de vrijheid. Ook vinden ze Puglia een ontdekking. Er zijn geen Nederlandse en maar een paar Engelse reisgidsen over de streek en dat maakt het  des te spannender om hier van alles te ontdekken. Het glooiende lieve landschap met al die Trulli en de ongerepte natuur  geeft je het gevoel dat je in een hele andere wereld terecht bent gekomen. Geen openluchtmuseum zoals in Toscane (behalve Alberobello), maar een omgeving waar gewerkt, gewoond een geleefd wordt. Al die olijfbomen op de rode aarde heeft een rijke uitstraling en ook dat verandert het beeld van het “arme” Italiaanse Zuiden. Twee zondagen geleden was een echtpaar met eigen tent naar ons afgezakt (ze hadden met onze eerste “eigen tent” kampeerders op een andere camping gesproken) en ze waren in eerste instantie behoorlijk gedesoriënteerd. Als echte Italië liefhebbers hadden ze al heel wat gezien, maar na een lange reis vanaf de Marche steeds verder de hak in, waren ze het overzicht kwijt geraakt. Tijdens hun verblijf van 8 nachten in ons paradijsje verdween de verwarring  en reden ze met een bijzondere Italiaanse ervaring rijker weer richting Noorden.

Ook al beloven we geen vermaak op de piazza, het voetbal en de kleine poesjes doen het goed. Het voetbal wordt natuurlijk steeds leuker, zeker nu Nederland in de finale staat. Het is jammer dat Italië eruit ligt, maar na een kleine depressie heeft Rosanna zich herpakt en is ze toch ook voor Nederland.  Wij zitten er zondag dan ook klaar voor in een ietwat bescheidener opzet dan op het museumplein 🙂 Nu alle basics goed zijn, richten we ons meer op het verfraaien van de boel. Meer plantjes en ook een beetje meer vertier voor de jeugd. We hebben een tafelvoetval en tafeltennistafel gekocht en van een paar autobanden  schommels  (Rosie’s idee) gemaakt. Dit wordt de hangout-plek van de jeugd. Het zwembad is helaas lek en na een aantal plakpogingen heb ik het maar opgegeven. We twijfelen nog over vervanging, maar in ieder geval komt er nog wel een klein kinderbadje. Ook hangen de hangmatten (voor iedereen natuurlijk) en is al het onkruid gemaaid, zodat het land er weer netjes bijligt. Dit laatste was een zware en hete klus, bovendien had de grasmaaier zo nu en dan een kleine reparatie nodig en alhoewel ik zo’n ding nog nooit eerder in m’n handen heb gehad, was het niet heel erg ingewikkeld.

Het is hier al erg warm en benauwd geweest (40 graden), maar in Italië stellen ze geen Nationaal hitteplan op bij 4 dagen lang temperaturen boven de 27. Tot ongeveer 32 graden is het hier standaard elke dag en dan vinden wij het koel (komt ook door het briesje of een iets harder briesje).  De poesjes hebben bezit genomen van de piazza. Ze zijn uit de trullo vertrokken en slapen nu in de houtstapel. Het is mooi om van zo dichtbij mee te maken hoe hun moeder een echt opvoedplan heeft. Zo ving ze bijvoorbeeld een paar avonden achter elkaar voor elk kleintje een muis, alsof ze kon tellen. Inmiddels weten ze wat ze daarmee kunnen doen, opeten! Ook het hele process van zindelijk worden, vast voer eten (alhoewel haar enige overgebleven zoon nog wel heel graag aan haar tepeltjes sabbelt) en weer uit bomen naar beneden klimmen, is doorlopen. Ondanks dat moeders nog zo jong is, weet ze precies wat ze moet doen. Wij zijn trots op haar. De kleintjes zijn helemaal aan mensen gewend en klimmen op elke beschikbare schoot. Zelfs al ben je niet erg dol op katten, je kunt niet anders dan vertederd raken van zo’n lief klein bundeltje.

We gaan een drukke tijd tegemoet met heel veel Nederlanse gasten, maar in augustus komen ook er ook Italianen (vrienden van Roberta). Dat wordt hard werken, maar vooral genieten van het bezoek. Het is erg fijn om met vrienden, familie of onbekenden rond de tafel op de piazza te zitten en lekker te kletsen. Hun relaxte vakantiestemming slaat zo op ons over. Ik zal mijn best doen om weer sneller van me te laten horen, maar als dat niet lukt, weet dan dat we het goed hebben 🙂 Voor wie geïnteresseerd is…. op www.zuid-italie.nl staat een interview met ons.