Het is niet gelukt om in augustus een update te posten, maar ik ga m’n best doen om dit vandaag dan goed te maken. Onze stichting heeft inmiddels 72 leden en toen de grootste familiedrukte achter de rug was, streken er stelletjes met meegebrachte fietsen neer op de piazza. Ook werden onze stadsfietsen gebruikt om een tochtje in de buurt te maken. Zo gaven zij inhoud aan ons sportieve karakter en konden ze ons vertellen van de mooie tochten die ze gefietst hebben! Want daar zijn we zelf natuurlijk nog niet aan toe gekomen 🙂 Deze zomer hadden we maar 3 echte drukke weken, met als hoogtepunt 23 man (vorig jaar waren dat er 28). Wel hebben we vanaf half april constant gasten gehad en dat loopt zelfs in september nog door. We zijn daar zeer tevreden mee, zeker gezien het feit dat we hoorden dat men door de “crisis” massaal in eigen land zou blijven, maar het slechte weer in Nederland was voor ons juist goed voor last-minute bookingen. Hier hebben we een bloedhete en kurkdroge zomer achter de rug. Nu begint het een beetje af te koelen en er valt ook af en toe een flinke bui. Over het algemeen is het zonnig en ‘s avonds is het zo’n 20 graden. Dit is voor ons de temperatuur om het dekbed weer in zijn hoes te doen en ‘s avond een lange broek aan te trekken. We hebben zelfs al af en toe binnen gegeten. Tussen alle gasten zaten ook nog aardig wat bekenden (vrienden, buren, mensen die hier al eerder geweest zijn) en we hebben regelmatig een uitstapje met ze gemaakt om bijvoorbeeld ergens te gaan eten. Op het strand zijn we echter niet geweest. Sinds vorig jaar pakken we het hekbeleid anders aan. Iedereen krijgt een sleutel, dus men kan altijd naar binnen of eruit. Dit betekent dat wij veel vrijer zijn om eens weg te gaan, maar ook om naar bed te gaan of op te staan wanneer wij daar zin in hebben. Het is ons erg goed bevallen zo.
Trixie
We hebben natuurlijk ook weer het nodige kattenleed meegemaakt. Trixie keerde na een nacht buiten geslapen te hebben terug als een zombie. Van de een op de andere dag was ze stokoud geworden. Ze kon niet meer op het aanrecht springen, at en dronk niet meer en zat alleen maar wezenloos voor zich uit te staren. We bereidden ons voor op haar dood, maar na een aantal tests, antibiotica en een infuus met vocht, ging het al snel een stuk beter. Waarschijnlijk had ze iets verkeerds gegeten en heeft haar lichaam zich snel willen verlossen van het gif door middel van kots en diarree, waardoor ze volledig verzwakt was. Nu is ze weer bijna de oude, maar ze lijkt breekbaarder. Met Jackie Brown ging het heel goed. Ze kon weer vrolijk op de piazza spelen met haar broertjes en zusjes en ‘s nachts wilde ze ook het liefst buiten zijn. ‘s Ochtends stond ze dan voor de deur te wachten en sliep ze de hele dag binnen om ‘s avonds weer actief te worden. Overdag was het daar veel te heet voor. Een paar dagen geleden is ze niet meer thuis gekomen. We hebben overal gezocht en rondgevraagd, maar ze is verdwenen. We hopen maar dat iemand verliefd op haar is geworden (dat is niet onwaarschijnlijk, ze is namelijk erg mooi en erg lief), en haar heeft geadopteerd. We vrezen echter dat misschien een vos haar gepakt heeft. We houden de andere meisjes (en Mickey, maar dat is ook bijna een meisje) angstvallig binnen ‘s nachts. Leroy en Nanna hebben een fantastische tijd met de gasten gehad. Ze hebben voornamelijk heel veel geknuffeld en allerlei lekkere dingen gebietst. Leroy maakte ‘s ochtends een rondje langs alle kampeerders om ze een goeiemorgen te wensen en Nanna probeerde zich ‘s nachts te laten insluiten, zodat ze de nietsvermoedende gasten ‘s ochtends om 5 uur wakker kon knuffelen. Muis lijkt inmiddels op een uitgezakte tekkel, maar ze is nog steeds hyperactief en vreselijk stout.
Volgende week gaat Rosie een paar dagen naar Roberta in Rome. Hun broer uit Parijs is er dan ook, zodat ze sinds lange tijd weer eens met z’n drietjes zijn. Ik blijf hier, want als het goed is hebben dan gasten. Verderop deze maand, of de maand daarop, hopen we een kachel met radiotoren in ons huis te hebben. Het was afgelopen winter zo vochtig in huis, dat de schimmel op de muren stond. We gaan zaterdag een kijkje nemen bij onze Amerikaanse buren, zij hebben namelijk precies wat we zoeken. Hopelijk kan degene die het bij hun geinstalleerd heeft, snel beginnen. We hadden de klus eigenlijk aan onze eigen loodgieter beloofd, maar het ziet er naar uit dat dat veel duurder wordt en bovendien heb ik niet zoveel zin in discussies met hem. Ook in Amsterdam leggen we nu CV aan en daarna gaan we een weekje naar Amsterdam om schoon te maken en eventueel wat te verven. Het is nog niet helemaal duidelijk wanneer we gaan, maar eind november zijn we in ieder geval weer hier om mijn 50ste verjaardag met m’n familie te vieren. Ryanair heeft zijn vluchten naar Brindisi voor de gelegenheid verlengd tot eind november. Dat is toch wel heel aardig. Het begint langzaam tot me door te dringen, dat ik niet langer een ragazza ben, maar een signora. Wat een ellende!