Het seizoen is nog maar net ten einde en er gebeurt hier alweer vanalles. Er is na een klein dispuut een laag muurtje gebouwd tussen ons en de Italiaanse buren aan de rechterkant. Zonder van tevoren even met ons te overleggen, wilden zij die muur 1.20 meter breed maken, maar dat betekende dat er door die 60 cm op ons land geen tractor o.i.d. meer kon passeren. Gelukkig hielden we onze poot stijf en hebben we uiteindelijk een oplossing gevonden waar we ons allemaal in konden vinden. Wel moesten we de grote struiken achter Azzurra Grande verplaatsen, maar die staan nu langs de muur aan de weg. Deze week komt de smid om wat dwarsbalken te lassen, zodat niemand van dat terras afvalt. Al ons overgebleven bouwafval van de laatste jaren konden we in de muur dumpen, dus alles is weer netjes. Nu moet er nog een hek op, waar een gat in komt om de poezen door te laten. Dit hebben Helga en Hartmut bedongen. Het land naast ons is verkocht aan de dochter en zij gaat er een huis opzetten, om daar de zomers door te brengen. We zullen wel zien of ze een vergunning krijgt en zo ja, of ze ook daadwerkelijk komt. Ze is nogal bang voor katten en zelfs Leroy jaagde haar door haar angst bijna de boom in.
Onze Engelse loodgieter is inmiddels als een paar weken bezig met de aanleg van CV in ons huis. Het zou maximaal 2 weken duren, maar toen we terug kwamen na ons tripje Amsterdam (en er inmiddels 3 weken verstreken waren), was het nog niet af. Vandaag komt mijn vader + vrouw en haar zoon, maar ik denk dat we ook vandaag nog niet van een knapperig vuurtje kunnen genieten. Dat zou wel erg lekker geweest zijn, want het begint frisjes en vochtig te worden hier. Wel is de schoorsteen uit Azzurra Grande afgebroken en is dat hoekje opnieuw gestuukt. Daar komt dezelfde kachel met daaraan radiatoren bevestigd, zodat onze gasten in de winter kunnen genieten van een lekker vuurtje en een warm huis. Na alle droogte van afgelopen zomer, is het nu al eventjes aan het regenen. Ook dat houdt het werk aan de CV natuurlijk op. Roberta en ik zijn begonnen met het plukken van de olijven in de bomen die te dicht bij de huizen staan, Dat levert nog aardig wat op. Deze week zou hetzelfde team als vorig jaar komen om de volle bomen leeg te schudden, maar als het regent is het beter om te wachten met oogsten. We hebben een stuk minder olijven dan vorig jaar, dus er zal ook minder olie zijn. Dat is een beetje mijn schuld, omdat de bomen vorig jaar al een uitdunbeurt nodig hadden, zodat de zon ook ‘in’ de boom kan schijnen. Omdat ik niet wist wat we met al het hout aan moesten (we hadden toen nog een immense stapel), hebben we het toen niet laten doen. De man van de olijvenpluk heeft uitgelegd wat je weg moet snoeien, dus wie weet kruip ik zelf wel met een houten ladder en een handzaag de boom in. Deze speciale ladder heeft sporten die een bepaalde afstand hebben en je zo in staat stellen om met een voet en een knie in balans te zijn zodat je je handen vrij hebt om te zagen. Ik kan bijna niet wachten om mijn tanden in deze klus te zetten. Na 50 jaar heb ik eindelijk door wat me gelukkig maakt, buiten Rosanna en de poesjes dan. Geef mij een overzichtelijk project, met een hoog ‘ervoor’ en ‘erna’ gehalte en ik stort me erin. Zo is ons huis volledig gepoetst en bijna volledig geschilderd voordat we naar Amsterdam vertrokken. Eerst wilde ik alleen de plekken schilderen waar de kachel en de radiatoren zouden komen (en de rest later), maar toen we ook de werkplek van Rosanna moesten aanpassen – de krappe plek waar ze zat leverde teveel nekklachten op – en toch alles op zijn kop stond, heb ik maar meteen van gelegenheid gebruik gemaakt. Helaas moet alles wel weer opnieuw stofvrij gemaakt worden….
Roberta plukt olijven
Per 1 oktober komt de vuilnisophaal bij ons langs, ten minste dat is de bedoeling. Het trouw buiten het hek zetten van het gescheiden afval op de juiste even of oneven dagen van de maand, heeft nog niet tot gevolg gehad, dat het vuil ook daadwerkelijk wordt opgehaald. Wel hebben ze voor het gemak alvast alle containers in Ostuni weggehaald. Aanloopproblemen noemen ze dat. Vanavond maar weer eens het plastic buiten zetten, dat is tenslotte al twee keer opgehaald. We zaten begin oktober een paar dagen zonder auto, omdat die het had opgegeven. Rosanna kwam van het vliegveld, omdat ze haar koffer moest ophalen die niet met haar vliegtuig vanuit Rome was meegevlogen. Gelukkig wist Giuseppe een bevriend sleepbedrijf en een goede monteur, zodat we binnen een paar dagen weer konden rijden. Ditzelfde bedrijf verzorgde voor ons de APK keuring op een merkwaardige manier. We reden naar hem toe, hij reed met zijn eigen auto en onze papieren naar een APK bedrijf en kwam terug met de benodigde stempels. Niks geen controle, niks geen complimentjes dat er zulke mooie nieuwe banden onder de auto zaten, of dat alle lampjes het deden, of dat we weer een achteruitkijkspiegel hadden. Nou ja, goed om te weten voor een volgende keer, als alles wat minder goed in orde is.